داستان مباهله

هیئتی متشکل از شصت نفر نجرانی به مدینه آمده اند، برای دیدار پیامبر (ص) اما وقتی به مسجد برای دیدار پیامبر (ص) می روند، پیامبر (ص)بدون اعتنا به آن ها رد می شود و می رود.
مردم همه تعجب کرده اند، چرا پیامبر مهربانشان که برای مهمان ارزش بسیاری قائل است به این ها بی اعتنا بود، حتی وقتی هیئت نجرانی از مردم می پ
رسند کسی نمی داند چرا........
تنها راه این است که از علی (ع) که نزدیک ترین فرد به پیامبر است بپرسند، وقتی از علی می پرسند جواب او این است:
پیامبر (ص) با تشریفات و تجملات مخالف هستند، اگر می خواهید با او دیدار کنید این جواهرات را بیرون بیاورید.
این حرف علی (ع) و رفتار پیامبر (ص) هیات نجرانی را به یاد پیابر ساده زیست شان حضرت مسیح (ع) می اندازند و می بینند که چقدر از پیامبرشان فاصله گرفته اند.
اما وقتی جواهرات را بیرون می کنند و به دیدار پیامبر (ص) می روند، پیامبر به گرمی به استقبال آن ها می روند و به یکایک آن ها خوش آمد می گوید.
در شصت نفر ابو حارثه اسقف بزرگ نجران و شرحبیل نیز به چشم می گذرند، ابو حارثه نگاهی به شرحبیل و سپس به سایر افراد هیات  شصت نفره می اندازد و بعد شروع به سخن گفتن می کند:
چندی پیش نامه شما به دستمان رسید، آمدیم تا از نزدیک با شما حرف بزنیم.......پیامبر (ص) گفت:
ما از شما پذیرش اسلام و پرستش خدای یگانه را می خواهیم.
 وآیاتی از قرآن را برایشان خواند.
اسقف گفت:
اگر منظور شما پرستش خدای یگانه است ما قبلا آن را پذیرفته ایم.
پیامبر (ص) دوباره فرمود:
پذيرش اسلام، علايمي دارد كه با آنچه شما معتقديد و انجام مي‌دهيد، سازگاري ندارد. شما براي خدا فرزند قائليد و مسيح را خدا مي‌دانيد، در حالي كه اين اعتقاد،‌ با پرستش خداي يگانه متفاوت است.
در ایجا اسفق مسیحی ساکت می ماند و حرفی برای گفتن پیدا نمی کند، اما یکی دیگز از مسیحیان می گوید:
مسيح به اين دليل فرزند خداست كه مادر او مريم، بدون اين كه با كسي ازدواج كند، او را به دنيا آورد. اين نشان مي‌دهد كه او بايد خداي جهان باشد.
پیامبر (ص) لحظه ای سکوت می کند. فرشته وحی نازل می شود و این آیه را بر پیامبر نازل می کند:
إنّ مثل عيسي عندالله كمثل آدم خلقه من تراب ثم قال له كن فيكون    آل عمران ، آية59
وضع حضرت عيسي در پيشگاه خداوند، همانند حضرت آدم است كه او را به قدرت خود از خاك آفريد
پیامبر (ص) می گوید:
اگر مسیح به خاطر پدر نداشتن شایسته خداوندی است پس آدم که نه پدر داشت و نه مادر بیشتر شایسته خداوندی بود.
مسیحیان سرهایشان را پایین می اندازند و بعد از چند لحظه اسقف اعظم می گوید:
ما قانع نشديم. تنها راهي كه براي اثبات حقيقت باقي مي‌ماند، اين است كه با هم مباهله كنيم. يعني ما و شما دست به دعا برداريم و از خداوند بخواهيم كه هر كس خلاف مي‌گويد‌، به عذاب خداوند گرفتار شود.
ودر این حال باز فرشته وحی بر پیامبر نازل می شود:
فمن حاجك فيه من بعد ما جاءك من العلم، فقل تعالوا ندع أبناءنا و أبناءكم و نساءنا و نساءكم و أنفسنا و أنفسكم ثم نبتهل فنجعل لعنت‌الله علي الكاذبين آل عمران ، آيه 6
هر كس پس از روشن شدن حقيقت، با تو به انكار و مجادله برخيزد، [به مباهله دعوتش كن] بگو بياييد، شما فرزندانتان را بياوريد و ما هم فرزندانمان، شما زنانتان را بياوريد و ما هم زنانمان. شما جان‌هايتان را بياوريد و ما هم جان‌هايمان،‌ سپس با تضرع به درگاه خدا رويم و لعنت او را بر دروغگويان طلب كنيم.
زمان مباهله صبح روز بعد ودر صحرای بیرون مدینه است.
صبح روز بعد شصت نفر مسیحی در صحرای بیرون مدینه منتظرند پیامبر (ص) با لشکرش برای مباهله بیاید، مسلمانان هم اطراف مسیحیان ایستاده اند تا این منظره را تماشا کنند.
اما پیامبر با عظمتی وصف نشدنی در حالی که دست در دست حسن (ع) و حسین (ع) داده و علی (ع) و فاطمه (س) پشت سر او هستند به طرف آن ها می آید.
شرحبیل به اسقف اعظم می گوید:
حالا فهمیدم جان ها و زنان و فرزندان در سخن دیروز محمد که بودند.....
مسیحیان از این عظمت پیامبر (ص) هراسیده اند و به اسقف اعظم می گویند اگر اینان ما را نفرین کنند به یقین از بین می رویم، خود اسقف هم از این واقعه ترسیده است.
بالای تخته سنگی می رود و می گوید:
من معتقدم كه مباهله صلاح نيست. اين پنج چهره نوراني كه من مي‌بينم، اگر دست به دعا بردارند، كوه‌ها را از زمين مي‌كنند، در صورت وقوع مباهله، نابودي ما حتمي است و چه بسا عذاب، همه مسيحيان جهان را در بر بگيرد.
اسقف از سنگ پایین می آید و با خشوع به پیامبر می گوید:
ما را از مباهله معاف دارید....
پیامبر (ص) با بزرگواری درخواست آن ها را می پذیرد و آن ها هم پرداخت مالیات در مقابل حفظ جانشان در برابر دشمنان را می پذیرند.