کسی که دوستی خدا در دلش جای گرفت و بندگی کردن را عاشق شد دیگر نظری به ثواب و پاداش عمل ندارد تا جایی که بر فرض اگر یقین کند او را به بهشت نمی برند و پاداشی بر عمل ندارد دست از هبادت و طاعت بر نمی دارد بلکه اگر او را به دوزخ ببرند باز حب خدا که جزء ذات و حقیقت او شده با اوست چنانچه امام سجاد (ع) در دعای ابو حمزه ثمالی می فرمایند:
ای خدای من! اگر مرا در غلها و زنجیر ها ببندی و ئیش دیده مردمان مرا از عطایت محروم داری و دیده بندگانت را متوجه رسوایی های من گردانی و بفرمایی که مرا به آتش ببرند و میان من و نیکان جدایی اندازی، امیدم را از تو نمی برم و دیده امیدم را به عفو تو برنمی گردانم و دوستی تو از دلم بیرون نخواهد شد، من نعمت های تو را فراموش نمی کنم و پوشش های تو را از زشتیهایم را در دنیا از یاد نمی برم.
قلب سلیم نوشته آیت الله دستغیب